Opa’s wenkbrauwen krullen omhoog. ‘Je bent niet goed
bij je hoofd. Hoe kan een huis nou lief zijn?’
‘
Gewoon,’ zegt Jasmijn verliefd.
‘
O,’ zegt opa. Meer zegt hij niet. Hij zet zijn voet naast
het tuinpad.
‘
Ik houd het niet meer,’ piept Tijs.
Jasmijn draait met haar ogen. ‘Zie je wel, Tijs is slap.’
‘
Zal ik het laatste stukje tillen?’ biedt mama aan.
‘
Nee,’ zegt Tijs. ‘Het is een makkie.’
Papa loopt achter opa aan naar de voordeur. ‘De tuin is
wel een zootje, zeg.’ Papa zoekt een bel. Dan bekijkt hij
opa. ‘Wat bent u aan het doen?’
‘
Ssst,’ zegt opa. Hij houdt zijn wang tegen de witte muur.
‘
Is er wat?’ vraagt mama.
‘
Ssst,’ zegt opa nog een keer. Hij glijdt met zijn hand over
de stenen. ‘Ach, stil maar. Ja, ik weet het, je bent lief.’
Papa draait zich naar mama. ‘Je vader wordt niet goed.’
Jasmijn moet giechelen. Die opa, wat doet hij nou weer?
Hij aait de muur van het huisje. En zijn oor zit nog steeds
tegen de witte stenen geplakt.
‘
Ja, dit vind je een lekker plekje, hè?,’ zegt opa. Hij krabt
met zijn vingers langs het hout bij het grote raam. ‘Kiele
kiele kiele.’
‘
Opaaa,’ proest Jasmijn. ‘U kietelt het huis!’
Opa knikt tevreden. ‘Je hebt toch gelijk, Jasmijn. Ik heb
nognooit zo’n lief huisontmoet.’ Endangeeft opazomaar
een dikke kus. Midden op de witte muur.
Met een zwiep gaat de voordeur open.
‘
Daar zijn jullie!’ roept juf Marloes vrolijk uit.
Oom Maikel draait zijn hoofd om de hoek. Verbaasd
8
